Als we succesvol oefentherapie willen voorschrijven, moet het mogelijk zijn om de patiënt goed op te kunnen volgen. Therapietrouw vormt vaak een grote uitdaging en belangrijk gegeven voor klinieken en ziekenhuizen om een goed revalidatieproces en goede klinische resultaten te kunnen verzekeren.
We spraken hierover met een belangrijke opinieleider in fysio- en handtherapie: Alejandro Suero, leider van een multidisciplinair team dat zich beziggehouden heeft met innovatieve technologieën. Zij hebben uitgebreide studies verricht en voor meer dan 5 jaar verschillende onderzoeken uitgevoerd rond het voorschrijven van oefentherapie en patiëntopvolging in handtherapie en handchirurgie, met fantastische resultaten. Dit is wat hij erover zei:
De meeste internationale klinische richtlijnen en rapporten tonen de noodzaak voor het voorschrijven van oefentherapie bij veel pathologieën. Echter zijn er patiënten die het hiermee oneens zijn. Wat is volgens u cruciaal voor een goede therapietrouw?
“Indien we succesvol oefentherapie willen voorschrijven moeten we uiteraard de mogelijkheid hebben om de patiënt goed te kunnen opvolgen.
Als zorgprofessionals (chirurgen, fysiotherapeuten, doktoren of therapeuten) is het een uitdaging voor ons om zoveel verschillende stappen te ondernemen voor onze patiënten: ze behandelen, opleiden, opvolgen, informatie bezorgen, etc.. oftewel het “geven”.
We concentreren ons continu op wat we onze patiënten kunnen “geven” en als we niet de verwachte resultaten bekomen is onze conclusie doorgaans:
- OPTIE A: Wat ik mijn patiënt gaf was niet goed.
- OPTIE B: De patiënt volgde niet goed op wat ik hem gaf.
In beide gevallen negeren we vaak het belang van een efficiënte behandeling en overzien we het echte probleem, namelijk andere elementen die de resultaten zouden kunnen beïnvloeden.”
Wat beschouwt u als sleutelfactor bij het behandelen van een patiënt? Wat beïnvloedt ons eigenlijk?
Dat is ongetwijfeld de therapietrouw als een Determinant of Successful Recovery. Maar vooraleer we ons focussen op wat de patiënt geven, zouden we ons eerst moeten focussen op hoe we het geven. Dit werd al eerder aangehaald door Haynes 2002 in zijn systematische beoordeling, gepubliceerd in Cochrane en door de WHO in 2003:
“Het verhogen van de efficiëntie in therapietrouw kan een veel grotere impact hebben op de bevolkingsgezondheid dan eender welke verbetering in specifieke medische behandelingen.” (1,2) R. Brian Haynes et al (2002)
In feite vertelt dit ons dat het investeren in strategieën om de therapietrouw van onze patiënten te verbeteren een grotere invloed kan hebben op de gezondheidszorg dan het verbeteren van de voorgeschreven behandeling zelf.
Wat beveelt u aan om de therapietrouw te verbeteren?
In een groot aantal verslagen en publicaties worden mogelijke oplossingen voor een ondermaatse therapietrouw geanalyseerd. Collado-Mateo D. et al (2021) duidt op enkele punten die we zouden moeten implementeren in onze relatie tussen therapeut en patiënt.
Gebaseerd op dit artikel hebben we 14 relevante factoren voor het bevorderen van therapietrouw op een rij gezet en handige tools bijgevoegd. Lees het hier!
Bij SproFit herkennen we het belang van goede communicatie met de patiënt om therapietrouw te verbeteren. Heeft u nog belangrijke boodschappen die onmisbaar zijn bij het voorschrijven van oefeningen?
Ja, die zijn er. De eerste stap in hoe we een specifieke behandeling voor onze patiënt voorzien is gebaseerd op communicatie. De focus hiervan ligt volledig op teamwerk. We benadrukken de capaciteiten die we hebben gezien bij onze patiënt om hem of haar te motiveren in het zelfstandig voltooien van een vlot revalidatieproces. Geef boodschappen zoals:
-
“We doen dit samen”:
wij beiden, patiënt en therapeut, vinden samen een oplossing voor uw pathologie, en ieder van ons heeft hier de juiste capaciteiten voor. -
“Ik draag mijn deel bij, maar er is iets dat mij zorgen baart: we hebben weinig tijd om samen te werken”:
we moeten onze patiënten duidelijk maken wat onze rol zal zijn. We hebben maar één uur in een dag van 24 uur met “x” aantal sessies in een 7-dagen week om ons toe te wijden aan hun ziekte. -
“Maar ik heb goed nieuws, je hebt een enorm potentieel om bij te dragen”:
Maak de patiënt bewust van zijn of haar rol, hun capaciteit om zijn of haar ziekte te beïnvloeden en de kansen die dit met zich meebrengt. “de dag heeft nog 23 uur waarin uw pathologie nog steeds aanwezig is, en u kan deze tijd benutten om eraan te werken.”
Laten we het hebben over uw onderzoek. Wat is uw onderzoekslijn? Wat waren uw bevindingen na jarenlang klinische studies en ervaring?
Eén van de pilaren van onze onderzoekslijn was het voltooien van een digitale tool om de therapietrouw van de patiënt op een betrouwbare manier te kunnen meten. Als we dit op de juiste manier zouden kunnen meten zouden we alles kunnen opvolgen en indien nodig kunnen bijsturen. En na jaren van hard werk zijn we er eindelijk! Dankzij het ReHand monitoring systeem.
Dit zijn onze hoofdconclusies betreffende therapietrouw:
1. Therapietrouw hangt grotendeels van ons af
De zorgprofessionals die hun behandelingen voorschrijven zonder een zorgvuldige uitleg aan hun patiënten behalen een therapietrouws score dichter bij 0%. Aan de andere kant halen patiënten die wel de juiste uitleg kregen over hun behandeling en / of die oefeningen deden tijdens fysieke sessies, hogere cijfers.
2. Patiënten zijn geen leugenaars, ze hebben hun eigen oordelen
Wanneer we patiënten tijdens follow-up afspraken hun statistieken toonden van (deels) onvoltooide oefeningen, waren ze verrast: “Wow! Ik dacht dat in meer tijd spendeerde aan mijn oefeningen!” De meeste van deze patiënten waren zich niet bewust van hoe weinig ze hun oefeningen uitvoerden, waarna ze zich herpakten en hun cijfers verbeterden. Voorbeeld:
*De pijl duidt de dag aan waarop we de patiënt toonden hoe hij of zij op dat moment was geëvolueerd.
3. Soms duiken er onverwachte gebeurtenissen op
In het ReHand monitoringsysteem kunnen we wekelijkse vragenlijsten versturen, zodat we de therapietrouw kunnen vergelijken met de klinische vooruitgang volgens de vragenlijsten.
Een gegeven dat we konden waarnemen is dat de meeste patiënten niet evolueren in een lineair proces. Het is gebruikelijk dat we ups en downs in het herstelproces van patiënten. Dankzij dit systeem kunnen we fases waarnemen waar ze verbeterden of afzwakten. Als gevolg zijn we in staat om dit voor te leggen en de patiënten te vragen wat er precies mis ging.
Meestal vertelden patiënten ons dat ze zich zelfzeker voelden door hun positief herstel en daarom taken of activiteiten uitvoerden waarvoor ze eigenlijk nog niet klaar waren. Andere keren was er eenvoudigweg een onverwachtse gebeurtenis zoals een val of een ruk van de hond aan de leiband tijdens een ochtendwandeling.
Uiteindelijk kunnen we aan de hand van deze informatie patiënten vragen om op de hoogte gesteld te worden van deze situaties in hun dagelijks leven, ze evalueren en oplossingen creëren zoals het aanbieden van een progressief programma om bepaalde activiteiten te hervatten of om technische hulpmiddelen aan te bieden, etc.
Volgens onze ervaring kunnen we concluderen dat een groot % van therapietrouwcijfers afhankelijk is van de voorschrijver. We hebben de enorme capaciteit om dit te beïnvloeden, maar vaak stellen we niet de juiste vragen.